انگل لیشمانیا پوستی یا سالک عامل اصلی بیماری لیشمانیاز (Leishmaniasis) است. این بیماری یک عفونت انگلی است که توسط گونه‌های مختلف از انگل لیشمانیا ایجاد می‌شود. این بیماری به‌طور گسترده در مناطق گرمسیری و زیرگرمسیری گسترش دارد و در برخی از نواحی از آفریقا، آسیا، آمریکای مرکزی و جنوبی، و حوزه مدیترانه قابل مشاهده است.
لیشمانیاز پوستی عمدتاً از طریق ناحیه زخم‌زایی به بدن انسان منتقل می‌شود. این بیماری می‌تواند به صورت زخم‌های پوستی با ظاهر قرمز یا گیاهی شکل، که گاهی با قرمزی‌ها و تورم همراه است، ظاهر شود. این زخم‌ها معمولاً در بخش‌های بدنی که با زمین یا محیط خارجی در تماس هستند (مانند دستها، پاها، صورت و گردن) ایجاد می‌شوند.
یک ویژگی جالب در مورد انگل لیشمانیا، این است که زخم‌های ایجاد شده توسط این انگل‌ها معمولاً درد نمی‌کنند که باعث می‌شود بیمار اغلب از وجود این عفونت خبر نداشته باشد یا به آن توجه نکند تا زمانی که ظاهر ظاهری مشاهده شود.
درمان لیشمانیاز پوستی بستگی به نوع انگل لیشمانیا، محل انتقال، و شدت عفونت دارد. به طور کلی، داروهای ضدانگلی مثل آنتی‌مونیال‌ها (Antimonals) برای درمان استفاده می‌شوند.
انگل لیشمانیا
ضایعات بدون درد در موش بررسی شد
اکنون، برای اولین بار، محققان به بررسی ضایعات روی پوست موشها پرداخته‌اند تا ارزیابی کنند که آیا مسیرهای سیگنال‌دهی متابولیک مسئول خنثی کردن درد است یا خیر. هدف این است که این مکانیسم برای کمک به افرادی که از دردهای ناتوان کننده رنج می‌برند از طریق توسعه داروهای ضد درد غیر مخدری استفاده شود.
آبهای ساتوسکار(Abhay Satoskar)، نویسنده ارشد این مطالعه و استاد پاتولوژی در کالج پزشکی دانشگاه ایالتی اُهایو، می‌گوید: هیچ‌کس نمی‌داند چرا این ضایعات بدون درد هستند اما تصور می‌شود که انگل لیشمانیا به نوعی سیستم فیزیولوژیکی میزبان را دستکاری می‌کند.
بر اساس داده‌های ما، انگل لیشمانیا مسیرهایی ایجاد می‌کنند که درد را سرکوب می‌کند. اینکه آنها چگونه این کار را انجام می‌دهند، هنوز در دست بررسی است. ما فرض می‌کنیم که هر مولکولی که در حضور انگل تولید می‌شود می‌تواند مسکن بالقوه‌ای برای سایر مشکلات سلامتی باشد.
محققان از طریق مطالعه خود توانستند مواد شیمیایی مرتبط با سرکوب درد را با استفاده از یک بررسی طیف‌سنجی جرمی بی‌طرفانه از ضایعات ایجاد شده بر روی موشها شناسایی کنند.
این بررسی منجر به کشف متابولیت‌های متعددی شد که پیشتر ارتباط آنها با جلوگیری از درک درد مشخص شده بود.
متابولییت‌ها مولکول‌هایی هستند که واسطه یا محصول نهایی مجموعه‌ای از واکنش‌های شیمیایی به حساب می‌آیند. واکنش‌هایی که در موجودات زنده برای حفظ حیات رخ می‌دهند.
مسیرهای تسکین درد مرتبط با سیستم اندوکانابینوئید مغز که یک سیستم سیگنال‌دهی سلولی پیچیده است که نقش مهمی در تنظیم فرآیندهای فیزیولوژیکی مختلف و حفظ هموستاز دارد نیز شناسایی شد.
بسیاری از سوالات بی‌پاسخ مانده است
محققان اکنون در تلاش هستند تا بفهمند چگونه عفونت بر سلول‌ها تاثیر می‌گذارد و آیا این رابطه مستقیم است یا غیرمستقیم. اگرچه آنها می‌دانند که انگل لیشمانیا از این متابولیت‌های مشاهده‌شده تغذیه می‌کنند تا تولید مثل کنند، اما کشف اینکه چرا مسیرهای کلیدی سرکوب درد در ماکروفاژهای آلوده فعال نمی‌شوند، سؤالاتی را در مورد چگونگی تحریک این مکانیسم‌ها و چگونگی بازآفرینی آنها ایجاد می‌کند.
در این تحقیقات تاکنون به اندازه پاسخ‌های به دست آمده، سوالات جدید ایجاد شده است. با این حال، دانشمندان همچنان می‌گویند که این یک گام مهم رو به جلو است. ساتوسکار می‌گوید: نکته هیجان‌انگیز این است که این اولین باری است که ما شروع به درک پایه سلولی علت عدم وجود درد در این ضایعات کرده‌ایم.
لازم به ذکر است که لیشمانیوز با وجود بدون درد بودن، بی‌ضرر نیست. هنگامی که حشره حامل این انگل خطرناک میزبان را نیش می‌زند، بیماری ایجاد شده عمدتا بر اندام‌های داخلی مانند طحال، کبد و مغز استخوان تاثیر می‌گذارد. این بیماری خطر تب طولانی مدت، کاهش وزن و کم خونی را به همراه دارد.
