لاولس گفت: روش ما متکی به یک پدیده صوتی به نام «حفره‌زایی»(Cavitation) است که تشکیل شدن و ترکیدن حباب‌ها را در واکنش به یک موج صوتی به همراه دارد. هدف ما این است که انتشارات متمرکز انرژی مکانیکی تولیدشده توسط فروپاشی حباب را به سه روش اصلی مهار کنیم. ابتدا، پاک کردن گذرگاه‌ها از لایه بیرونی سلول‌های مرده پوست و فراهم کردن امکان عبور مولکول‌های واکسن. دوم، پمپاژی که مولکول‌های دارو را به این مسیرها هدایت کند و در نهایت، باز کردن غشاهای اطراف خود سلول‌ها زیرا برخی از انواع واکسن برای اجرای عملکرد خود باید در سلول قرار بگیرند.

اگرچه آزمایش‌های اولیه درون‌تنی نشان دادند که روش حفره‌زایی در مقایسه با تزریق معمولی، ۷۰۰ برابر کمتر مولکول‌های واکسن را انتقال داد اما واکنش ایمنی بیشتری را ایجاد کرد. پژوهشگران معتقدند که این می‌تواند به دلیل پوست غنی از سیستم ایمنی باشد که در مقایسه با عضلاتی که ضربه را دریافت می‌کنند، هدف دارورسانی با روش سونوگرافی است. نتیجه این تلاش، ابداع یک واکسن کارآمدتر است که می‌تواند به کاهش هزینه‌ها و افزایش کارآیی با کمترین عوارض جانبی کمک کند.

لاولس ادامه داد: به نظر من، عارضه جانبی بالقوه اصلی برای همه روش‌های فیزیکی در پزشکی جهان صدق می‌کند. اگر انرژی بیش از اندازه به بدن اعمال شود، به بافت آسیب می‌رسد. قرار گرفتن بیش از اندازه در معرض حفره‌زایی نیز می‌تواند آسیب مکانیکی را برای سلول‌ها و ساختارها به همراه داشته باشد. با وجود این، شواهد خوبی وجود دارند که نشان می‌دهند می‌توان با محدود کردن قرار گرفتن در معرض حفره‌زایی، از چنین آسیب‌هایی جلوگیری کرد. بنابراین، بخش مهمی از تحقیقات من این است که به طور کامل بفهمم که آستانه ایمنی برای رساندن واکسن کجاست.

لاولس به عنوان بخشی از یک گروه بزرگ‌تر تحت نظارت دکتر «مایک گری»(Mike Gray) پروفسور «باب کارلایل»(Bob Carlisle) و پروفسور «کنستانتین کوسیوس»(Constantin Coussios) در آزمایشگاه «BUBBL» دانشگاه آکسفورد کار می‌کند. روش حفره‌زایی آنها ممکن است به ویژه برای واکسن‌های DNA که در حال حاضر رساندن آنها به بدن دشوار است، سودمند باشد. با کمک روش حفره‌زایی که می‌تواند در نفوذ کردن به غشاهای مانع رسیدن درمان به هسته سلول موثر باشد، بهتر می‌توان از دیگر مزایای واکسن‌های DNA مانند واکنش ایمنی متمرکز، خطر کم عفونت و ماندگاری استفاده کرد.